Erna

De Kolonel sliep in het bovenste bed en ik lag op mijn rug op het onderste bed met een mond die tintelde en gloeide of hij nog steeds aan het zoenen was. We zouden waarschijnlijk door de hele lesochtend heen geslapen zijn als de Adelaar ons niet om acht uur had gewekt. Hij wou iedereen in de sportzaal hebben. Ik dacht dat we betrapt waren. We stonden in de sportzaal. Ze wouden beginnen , maar Alaska was er nog niet. De Adelaar begon te huilen. ‘Gisteravond heeft Alaska Young een vreselijk ongeluk gehad. En daarbij is ze omgekomen. Alaska is overleden.’ Ik huilde, dacht dat ik moest kotsen.

De volgende dagen waren leeg. Ik kon niet meer, het was mijn schuld. Ik moest haar tegenhouden. Ze was dronken. De Kolonel is vertrokken, ik weet niet naar waar. Hij kon het zelf niet meer aan. Lara wou me troosten, maar ze kon me niet helpen. Zij is niet de Alaska.

Ik werd wakker en zag de Kolonel staan. Zijn bleke handen trilden, hij had het koud. Hij lag naast mij, ik verwarmde hem. We leken wel een getrouwd koppel. Hij was naar Montevallo gelopen. Hij had honderdzesendertig kilometer gelopen in vijfenveertig uur. Hij had gelopen tot hij het kou kreeg en toen keerde hij zich om. We kunnen ons verdriet niet verwerken. Ik voel me leeg.