Het antwoord

Een antwoord dat wou ik. De kolonel en ik zochten antwoorden. We belden Jake, bedachten strategieën, praatten met de politie en nog veel meer. We kregen geen antwoord. We kenden haar niet goed genoeg om een antwoord te vinden. Misschien pleegde ze zelfmoord of misschien is ze in slaap gevallen of misschien was het gewoon een ongeluk? Allemaal vragen die alleen zij kon beantwoorden.

Ze sliep naast mij. Ineens schrok ze wakker door het geluid van haar GSM. Ze werd gebeld door Jake. Ze werd hysterisch en liep naar het voetbalveld. Ze zei dat haar moeder die dag acht jaar dood was en dat ze op haar moeders sterfdag altijd bloemen op haar graf legde, maar dit jaar was ze het vergeten. Ze liep buiten naar bloemen te zoeken. Ze was zo verdrietig. Ze stapte in haar auto en vertrok naar het graf van haar moeder. ze zag een politieauto. De lichten waren aan en de politie zette de sirene aan. Ze ging niet opzij. Ze remde niet. Ze reed er zo bovenop. Het stuur had haar borst zo goed als helemaal ingedrukt. POEF, ze was weg. Misschien zag ze haar uitweg uit het labyrint, kort geen omwegen. Misschien was ze dronken.

Erna

De Kolonel sliep in het bovenste bed en ik lag op mijn rug op het onderste bed met een mond die tintelde en gloeide of hij nog steeds aan het zoenen was. We zouden waarschijnlijk door de hele lesochtend heen geslapen zijn als de Adelaar ons niet om acht uur had gewekt. Hij wou iedereen in de sportzaal hebben. Ik dacht dat we betrapt waren. We stonden in de sportzaal. Ze wouden beginnen , maar Alaska was er nog niet. De Adelaar begon te huilen. ‘Gisteravond heeft Alaska Young een vreselijk ongeluk gehad. En daarbij is ze omgekomen. Alaska is overleden.’ Ik huilde, dacht dat ik moest kotsen.

De volgende dagen waren leeg. Ik kon niet meer, het was mijn schuld. Ik moest haar tegenhouden. Ze was dronken. De Kolonel is vertrokken, ik weet niet naar waar. Hij kon het zelf niet meer aan. Lara wou me troosten, maar ze kon me niet helpen. Zij is niet de Alaska.

Ik werd wakker en zag de Kolonel staan. Zijn bleke handen trilden, hij had het koud. Hij lag naast mij, ik verwarmde hem. We leken wel een getrouwd koppel. Hij was naar Montevallo gelopen. Hij had honderdzesendertig kilometer gelopen in vijfenveertig uur. Hij had gelopen tot hij het kou kreeg en toen keerde hij zich om. We kunnen ons verdriet niet verwerken. Ik voel me leeg.

De voor-stunt

Voor Thanksgiving blijven ik en Alaska hier, op de Creek. Nadat iedereen vertrokken was liepen we naar het voetbalveld, en nam ze me mee naar de rand van het veld waar het bos begon. We begonnen te graven tot mijn nagels krasten op glas. Het was een fles roze wijn. We dronken de hele fles leeg. Ze legde haar hand op mijn bovenbeen. Ik vond het wel een prachtmoment om de vier kleine woordjes te zeggen. Ik hou van jou. Ik kon het niet. De volgende ochtend braken we in Kevins kamer binnen. Hij is verslaafd aan zijn haar. Overal potjes gel en conditioner. Kevin is een van de klootzakjes. De volgende dagen keken we naar porno en studeerden voor proefwerken. De laatste vakantiedag gingen we naar Slijterij Coosa drank gaan kopen.

In de kerstvakantie gingen we allemaal naar huis. Het was leuk om mijn ouders terug te zien. Het was heel emotioneel. Op de eerste dag na de kerstvakantie bedachten Alaska en de Kolonel een voor-stunt. Een voor-stunt is een stunt die is bedoeld om de schoolleiding ten onrechte een gevoel van veiligheid te bezorgen. Na de voor-stunt denkt de Adelaar dat de elfde klas zijn stunt van het jaar al heeft uitgehaald. De Kolonel en Alaska vertelden me niets over het plan. Het enige dat ik weet is dat het wordt uitgevoerd door mij, de Kolonel, Alaska, Taukami en Lara.

Verraden

Alaska had een vriendin voor mij gevonden. Lara het mooie Russische meisje.  We gingen met drie stellen uit. Nou ja, drie en een half, want Taukami ging ook mee. Het avondje begon best goed. Ik ontmoette Jake, het vriendje van Alaska. Ze zijn het perfecte stel. Sarah en de Kolonel kregen natuurlijk weer ruzie.  We gingen naar een basketbalwedstrijd. De Kolonel had weer zo’n fameus plan. Daardoor kreeg ik een bal tegen mijn gezicht. Ik viel op de vloer. Lara kwam naast me zitten. Ik dacht dat ik een lichte hersenschudding had. En toen boog ik naar voren en kotste op Lara’s broek. Ik schaamde me verrot. Mijn hoofd leek wel op een tomaat. Ze brachten me naar de dokter. Hij zei dat ik naar huis mocht en veel moest slapen.

De volgende ochtend maakte de Kolonel me wakker. Sarah had hem gedumpt. Ze was de ruzies beu en zag geen toekomst met hem. Hij was er echt verdrietig van, maar ik had teveel hoofdpijn om hem te steunen.

Betrapt

De lessen bleken makkelijker dan verwacht. Omdat ik leerde en ik lette ook goed op. Deze woensdagochtend toen Dr. Hyde over het boeddhisme ging vertellen. Staarde ik naar buiten. Ik keek naar de heuvel, het gras en de bomen. Dr. Hyde trapte me buiten. Ik schrok, normaal zijn mijn leraren trouwe leden van mijn fanclub. Ik was teleurgesteld in mezelf. Alaska werd kwaad, ze werd ook buitengezet. Samen gingen we naar het pleintje opzoek naar een klavertje vier. Toen de les afgelopen was, rende Alaska naar Taukami en de Kolonel. Ze staarde hen aan, rolde met haar ogen en liep vervolgens weg. Geen idee waarom ze dat deed. Alaska is raar, het ene moment is ze vriendelijk, en het andere moment boos.

Samen met de groep gingen we naar het rookhol. De Kolonel deelde de sigaretten uit. Ze begonnen weer te praten over het incident van Mayra. Wie zou haar verraden hebben? Ik weet het zelf niet en het boeit me ook niet.

De zilveren mummie

Ik heb kennis gemaakt met de adelaar. Hij is de decaan, ik heb gehoord dat hij heel streng is. Hij heette me welkom en staarde me aan op een manier die of serieus was of serieus kwaadaardig was. Alaska noemt dat de blik des onheil. Heel de nacht heb ik liggen denken aan Alaska. Ik voel me een smoorverliefde idioot. Ik zou haar beter vergeten, ze heeft tenslotte al een vriend.

Tijdens de lunch heb ik een bufrito gegeten. De beroemde bufrito, een gefrituurde burito met bonen. De Kolonel stelde me voor aan Taukami, een dunne Japanse jongen die maar een centimeter of vijf groter was dan de Kolonel. Hij bleef maar praten over Marya, en haar vriend, Paul. Ze waren er in de laatste week van het afgelopen schooljaar uitgetrapt omdat ze  samen naakt in bed lagen, rookten een joint, waren dronken en werden door de Adelaar betrapt. Ze waren waarschijnlijk verraden. Verraden is een echte schande op Culver Creek. Ik mag nooit iemand verraden.

Mijn eerste dag

Vandaag is mijn eerste dag op Culver Creek. Ik keek op van mijn kamer, ik verwachte oude  meubels en een luxe badkamer. Ik kreeg een hok met witte muren en een groen-wit-geblokte vloer. Het deed me denken aan een ziekenhuiskamer.  Er stond een stapelbed,  twee bureaus en boekenkasten. Op die boekenkasten heb ik mijn stapel biografieën gelegd, die ik van pa mocht meenemen. Het afscheid was echter moeilijk. Ik omhelsde mijn ouders en ma begon te huilen. Pa waarschuwde mij voor ‘domme dingen’ zoals drugs, drank en seks. Toen ze vertrokken voelde ik een kleffe droefheid.

Ik nam een douche en vroeg me af of ik hier eigenlijk wel een Groot Misschien zou kunnen vinden. Toen ik na het douchen de badkamerdeur opende, zag ik een kleine gespierde jongen. Hij was niet lang en stonk naar sigarettenrook. Ik maakte al meteen een ‘goede indruk’ in mijn blootje. De gespierde jongen heet Chip Martin, ook wel de Kolonel genoemd. Kolonel gaf mij de naam Propje omdat ik zo mager ben. Hij kent alle landen. Hij vertelde dat dit zijn derde jaar op Culver Creek is. Hij vond het prettig op ‘de Creek’, zoals hij het noemde. Hij vertelde me over de twee groepen: de  gewone leerlingen zoals mij en de rijkeluiskinderen.

Mijn beroerde leven

Hallo ik ben Miles Halter. Ik woon in Florida samen met mijn pa en ma. Ik kan mezelf beschrijven als  een eenzame, vreemde jongen.  Ik zal beginnen met mijn ‘positieve (vreemde)  puntjes’, zoals men begint op oudercontacten om de ouders gerust te stellen . Ik lees graag biografieën van schrijvers, zelfs als ik nooit iets had gelezen dat door henzelf was geschreven.  Ik ken van veel mensen hun laatste woorden. Het is een verslaving, laatste woorden onthouden.

Nu komen de ‘negatieve puntjes’, die puntjes die geen enkele ouder wil horen. Mijn sociaal leven is letterlijk dood, waarschijnlijk omdat ik nooit goed geweest ben in kletsen. In tegenstelling tot mijn moeder, die uren kan kletsen. Ik heb nooit een echte vriend gehad. Ik wil hier weg.

Binnen een week verlaat ik mijn ouders om in Alabama op kostschool te gaan. Ze willen steeds weten waarom ik hier weg wil. Ik vertrek omdat ik dan niet hoef te wachten tot ik doodga voor ik het grote misschien ga zoeken. Mijn ouders weten dat ik dat hier niet zal vinden. Ze gaven een afscheidsfeestje voor me. Van al mijn ‘schoolvrienden’, kwamen alleen Will en Marie opdagen. Mijn ouders hebben medelijden met me. Ik kan hun medelijden gewoon voelen. Ze wachten tot ik in tranen uitbarst. Binnen een week ben ik hier weg, ik kan niet wachten.